Szczególne problemy nastręczało skonstruowanic płytowej ochrony tułowia, niewątpliwie
ze względu na trudności związane z wykuciem
odpowiednio dużych blach. Radzono więc sobie
zrazu montując napierśnik i naplecznik z poziomo
zestawionych pasów żelaznych przynitowanych
od spodu do pokrycia sporządzonego
ze skóry lub mocnej tkaniny. Punkiem wyjścia
takiej konstrukcji były niewątpliwie owe kamizele
pancerne noszone na kolczudze i na tunice
w ciągu XIII w., a dobrze znane także i z ikonografii
polskiej.
Jednakże już w ciągu drugiej ćwierci XIV
w. wystąpiła stale pogłębiając się tendencja
do scalania pasów napierśnika w coraz to większe
płyty. Doprowadziło to do skonstruowania
około polowy stulecia kirysów zaopatrzonych w solidną
płytę napierśną, jednolitą lub zbudowaną
z kilku płyt mniejszych, sztywno ze sobą spojonych.
Od dołu kirys przedłużony był tzw.
fartuchem, kryjącym brzuch i biodra rycerza,
a złożonym z obręczowatych folg zachodzących
na siebie dachówkowato i połączonych ruchomo,
co zapewniało mu stosunkowo znaczną elastyczność.
Całość nadal nitowano od spodu do mocnego
pokrycia z barwnej skóry lub tkaniny,
stąd kirys lego rodzaju nazywamy kirysem krytym.
Jego sylwetka zmieniała się nic bez związku
ze zmiennymi nakazami mody cywilnej.
W drugiej polowie XIV w. ustalił się kii\s
obcisły, z wyraźnym wcięciem w pasie i charakterystycznym,
rbombiasto" wydętym napierśnikiem.