| Użytkowników Online |
 Gości Online: 8
Brak Użytkowników Online
Zarejestrowanych: 3,881
Najnowszy Użytkownik: baxakem
|
|
| WIELCY MISTRZOWIE TEMPLARIUSZY |
 ielcy mistrzowie
Urząd wielkiego mistrza był najwyższym w zakonie templariuszy. Wielcy mistrzowie sprawowali swoje rządy przy pomocy swojej kapituły, która zbierała się w zależności od bieżących potrzeb. Bracia winni byli mistrzowi bezgraniczne posłuszeństwo. Wielki mistrz miał prawo do posiadania czterech wierzchowców, rynsztunku i świty, w której znajdowała się m. in. straż przyboczna, kapelan, pisarz i tłumacz. W dziejach zakonu wielkich mistrzów było dwudziestu trzech. Wielu zginęło z bronią w ręku walcząc z niewiernymi. O ich wyborze decydował autorytet jakim cieszyli się w zakonie, niekiedy jednak wybór podyktowany był przesłankami politycznymi i dotyczył osób spoza stowarzyszenia.
Hugon de Payns (1118 - 24 maja 1136) pochodził z Szampanii, z wpływowego rodu rycerskiego. Osada Payns oddalona jest ok. 12 km od Troyes, a istniejąca tam później komandoria templariuszy powstała zapewne z jego nadania. Założyciel Stowarzyszenia Ubogich Rycerzy Chrystusa w 1118 roku w Ziemi Świętej. Prowadził misję dyplomatyczną na rzecz nowego zgromadzenia. Uczestniczył w Synodzie w Troyes w 1126 roku. Odwiedził w celach propagandowych Normandię, Anglię, Andegawenię i Prowansję. Około 1130 roku powrócił do Ziemi Świętej, gdzie zmarł w 1136 roku.
Robert de Craon (1136 - 13 stycznia 1139) pochodził z Andegawenii. Był pośród pierwszych templariuszy, między którymi znalazł się doznawszy zawodu miłosnego. Ceniony za waleczność oraz za zdolności organizacyjne i dyplomatyczne. Przed wyborem na wielkiego mistrza znany w europejskich prowincjach jako Robert Seneszal. Dzięki jego zabiegom doszło w 1139 roku do ogłoszenia przez papieża Innocentego II słynnej bulli "Omne datum optimum". Bulla ta zapewniała templariuszom autonomię i stanowiła podwaliny pod przyszłą wielkość zakonu.
Everard des Barres (1149-1152) wcześniej mistrz prowincji francuskiej. Brał udział w II wyprawie krzyżowej. Do Ziemi Świętej sprowadził templariuszy z prowincji hiszpańskiej, którzy jako zaprawieni w walkach górskich ocalili armię chrześcijańską w górach Cylicji. Po ostatecznej klęsce krucjaty powrócił do Francji będąc już wielkim mistrzem templariuszy. Wobec własnej niemocy i zwtpienia zrezygnował z funkcji i wstąpił do klasztoru cystersów w Clairvaux. Data jego śmierci nie jest znana, wiadomo, że jako mnich cysterski żył jeszcze w 1176 roku.
Bernard de Tremelay (ok. 1152 - 16 sierpnia 1153) pochodził z burgundzkiego rodu spod Dijon. Zginął podczas oblężenia Askalonu. Według Wilhelma z Tyru śmierć jego była wynikiem pychy. W utworzonym wyłomie w murze wtargnął do miasta wraz z kilkudziesięcioma innymi templariuszami. Nie czekając na resztę armii chrześcijańskiej a chcąc wyłącznie sobie przypisać zdobycie twierdzy i zagarnąć bogate łupy, poległ wraz ze swoimi towarzyszami wobec przeważajcego wroga.
Andrzej de Montbard (1153 - 17 stycznia 1156) brat matki Bernarda z Clairvaux - Alety de Montbard. Z Bernardem z Clairvaux oprócz więzów pokrewieństwa łączyła go także przyjaźń znajdująca odzwierciedlenie w wymienianej przez nich korespondencji. Był jednym z dziewięciu pierwszych braci i służył w zakonie przez około trzydzieści lat, piastując najwyższe urzędy. Około 1149 roku został seneszelem zakonu. Zmarł wkrótce po wyborze na wielkiego mistrza.
Bertrand de Blanquefort (1156 - 2 stycznia 1169) pochodził zapewne z Tuluzy, gdzie zaraz po jego wstąpieniu do templariuszy, rodzina złożyła bogate ofiary na rzecz zakonu. Uważany za jednego z najwybitniejszych administratorów pośród wielkich mistrzów. Został wzięty do niewoli w 1157 roku przez Nur-ed-Dina, gdy osłaniał Bród Jakuba. W dwa lata później odzyskał wolność. Nie poparł wyprawy egipskiej armii chrześcijańskiej, która jak się słusznie okazało skazana była na przegraną.
Filip de Milly (1169 - 1171) pan na Napuzie. Wywodził się z pikardyjskiego rodu osiadłego w Syrii. W 1148 roku jako świecki rycerz brał udział w oblężeniu Damaszku. Wstąpił do zakonu templariuszy po śmierci żony. Po wyborze na wielkiego mistrza podał się wkrótce do dymisji i następnie towarzyszył Amalrykowi w podróży do Konstantynopola. Brak informacji na temat jego późniejszych losów.
Odon de Saint - Amand (1171- 9 października 1180) pełnił funkcję marszałka Jerozolimy, następnie był wielkim podczaszym Królestwa. Po wstąpieniu do zakonu templariuszy i wyborze na wielkiego mistrza zasłynął tym, że odmówił Almarykowi wydania Gautiera de Mensil, który zamordował posłańców izmalickich. Za jego sprawą wybudowano zamek Chatelet u Brodu Jakuba. W bitwie pod Mesafatem dostał się do niewoli, gdzie wkrótce zmarł.
Arnold de La Tour (1180- 30 września 1184) od 1167 był mistrzem Hiszpanii i Prowansji, szczególnie aktywnie działał na terenie Aragonii. Wielkim mistrzem został wybrany w sędziwym wieku. W 1184 roku wyruszył z patriarchą jerozolimskim i mistrzem joannitów do Włoch i Francji, aby zabiegać o pomoc w walce z niewiernymi. Zmarł podczas podróży w Weronie.
Gerard de Ridefort (1185 - 4 października 1189) pochodził z Flandrii lub Normandii. W 1179 roku pełnił funkcję marszałka Królestwa Jerozolimskiego. W podzięce za ozdrowienie wstąpił do zakonu templariuszy. W 1183 roku był już seneszelem. Wybrany wielkim mistrzem w wyniku intryg. Brał udział w zamachu stanu we wrześniu 1186 roku. Doprowadził do klęski armii chrześcijan u źródeł Cresson, następnie przyczynił się do klęski pod Hittinem, gdzie dostał się do niewoli. Uwolniony we wrześniu 1187 roku w zamian za zamek templariuszy w Gazie. Zginął podczas oblężenia Akki.
Robert de Sable (1191 - 8 września 1193) pochodził z możnego rodu w Andegaweni. W 1173 roku wsparł młodego Henryka w jego buncie przeciw ojcu Henrykowi II. Wyruszył w trzeciej wyprawie krzyżowej do Ziemi Świętej w zadośćuczynieniu popełnionych niegodziwości. Blisko związany z Ryszardem Lwie Serce. Przygotowywał w 1190 roku wyprawę krzyżową w Andegawenii i Normandii. Mianowany jednym z pięciu komandorów floty krzyżowców. Został wielkim mistrzem dzięki wstawiennictwu Ryszarda Lwie Serce.
Gilbert Erail (1194 - 12 grudnia 1200) był wcześniej komandorem Jerozolimy i skarbnikiem templariuszy. W latach 1185 - 1190 był mistrzem Prowansji i Hiszpanii a następnie w latach 1190 - 1193 mistrzem prowincji zachodnich. Potem krótko występuje jako komandor Jerozolimy. Po wyborze na wielkiego mistrza przez trzy lata przebywał w Hiszpanii. Po przypłynięciu do Ziemi Świętej w 1198 roku uczestniczył w zgromadzeniu w Akkce, gdzie powołano zakon krzyżaków.
Filip de Plessiz (1201 - 12 lutego 1209) pochodził z możnego rodu w Andegawenii, z zamku Le Plessiz k. Angers. Był młodszym synem tamtejszego seniora. Miał żonę i dzieci. Zastawił ziemię u brata Fulka aby wziąć udział w III wyprawie krzyżowej. Do Ziemi Świętej przybył jako świecki rycerz. Nie ma o nim żadnych wzmianek, aż do wyboru na wielkiego mistrza.
Wilhelm de Chartres (1210-25 sierpnia 1219) pochodził z rodu związanego z templariuszami. Wstąpił do zakonu w Ziemi Świętej w 1193 roku i przekazał część swych dóbr komandorii w Sours k. Chartres. Za jego rządów ukończono budowę Zamku Pielgrzyma. Zmarł pod Damiettą w skutek zapadnięcia na zaraźliw chorobę dziesitkującą wtenczas krzyżowców.
Piotr de Montaigu (1219- 28 stycznia 1232) pochodził z Clermont w Owernii. Jego rodzina była mocno zaangażowana w kolejne wyprawy krzyżowe. Jeden z jego braci Gavin był wielkim mistrzem joannitów, drugi Eutorgiusz arcybiskupem Nikozji. Uchodził za doświadczonego rycerza zakonnego. W latach 1206-1212 był mistrzem Prowansji i Hiszpanii a następnie prowincji zachodnich. Brał udział w zwycięskiej bitwie pod Las Navas de Tolosa. Przybył do Ziemi Świętej z flotą niemiecką w 1218 roku.
Armand de Perigord (ok. 1232 - 17 października 1244) pochodził z Gujenny. Wcześniej był preceptorem Sycylii i Kalabrii. Został wielkim mistrzem prawdopodobnie pod wpływem nacisków cesarza. Za jego czasów odbudowano zamek Safita, będcy jednym z głównych warowni chrześciajńskich w Ziemi Świętej. Poległ w bitwie pod La Forbie wraz z trzema setkami braci templariuszy.
Wilhelm de Sonnac (ok. 1247 - 11 lutego 1250) wcześniej był mistrzem prowincji franuskiej. Cieszył się znacznym autorytetem wśród templariuszy i został obrany wielkim mistrzem mimo sędziwego wieku. Pertraktował z sułtanem bądź jego emirami, za co został zganiony przez Ludwika Świętego. Zginął podczas krucjaty Ludwika Świętego pod Mansurą w 1249 roku.
Renald de Vichiers (1250 - 20 stycznia 1256) W 1240 roku był komandorem Akki. W latach 1241-1248 pełnił funkcję francuskiego mistrza prowincjonalnego. Towarzyszył Ludwikowi IX w krucjacie do Ziemi Świętej. Umożliwił królowi pożyczkę ze skarbca templariuszy na rzecz okupu. Ojciec chrzestny syna króla Francji. Ostatecznie popadł w niełaskę, bowiem pertraktował z muzułmanami, za co został upokorzony przez króla.
Tomasz Berrard (1252 - 25 marca 1273) doprowadził w 1258 roku do zawarcia przymierza między templariuszami joannitami i krzyżakami po kilkuletnich waśniach. Słał pełną obaw korespondencję do władców europejskich w nadziei na pomoc finansową i militarną. Ostrzegał zachodnie mocarstwa zwłaszcza przed zagrożeniem mongolskim. Za jego rządów templariusze utracili szereg zamków m. in. Baghras czy Chastel - Blanc.
Wilhelm de Beaujeu (1273 - 18 maja 1291) wcześniej preceptor południowych Włoch i Sycylii. Był czwartym synem Guicharda de Beaujeu seniora Montpensier. Spokrewniony poprzez matkę z Karolem Andegaweńskim. Do zakonu wstąpił w 1253 roku. W trakcie wyprawy Jana z Ibelinu dostał się do niewoli, z której został następnie wykupiony. Brał udział w wyprawie egipskiej Ludwika IX. W 1271 roku był preceptorem zakonu w hrabstwie Trypolisu. Po wyborze na wielkiego mistrza pozostawał we Francji, Hiszpanii i Anglii, gdzie wizytował komandorie. W 1274 roku stanął na czele delegacji templariuszy na soborze w Lyonie. Przygotowywał grunt pod kolejną wyprawę krzyżową.
Tybald Gaudin (1291-16 kwietnia 1293) służył w Ziemi Świętej przez około trzydzieści lat. Był w tym czasie komandorem i dowódcą turkopoli. Wobec upadku Akki został wybrany przez załogę w Sydonie na wielkiego mistrza. Udał się na Cypr w celu uzyskania pomocy, tam jednak został posądzony o tchórzostwo. Wkrótce na wyspie pojawili się jego towarzysze, którzy zrezygnowali z obrony i porzucili Sydon. Ziemia Święta była bezpowrotnie stracona.
Jakub de Molay (ok. 1293 - 11 marca 1314) pochodził z Burgundii. Jego rodzina była związana z templariuszami. Wstąpił do zakonu w Beaune (diecezja Autun). Spędził wiele lat w Ziemi Świętej. Brał udział w 1303 roku w obronie wyspy k. Tortosy, należącej do templariuszy. Po wyborze na wielkiego mistrza przebywał na Cyprze, a następnie przeniósł się do Paryża. Czynił przygotowania do kolejnej wyprawy krzyżowej. Aresztowany przez Filipa Pięknego, początkowo przyznał się do zarzucanych mu czynów, aby potem odwołać swoje zeznania. Spalony na stosie wraz z preceptorem Normandii.
|
|
Dodane przez Admin
dnia 23 marzec 2005 22:03
|
3135 Czytań
|
|
|
|
Główna
